ชาผูเอ่อร์ คืออะไร

• ในสมัยโบราณ ชาวจีนเรียกชาจากยูนนานว่า ชาอัดก้อนกลม ส่งขายไปตามเส้นทางค้าชาโบราณ ฉาหมากู่เต้า เป็นสินค้าสำคัญมากไม่แพ้เกลือ
• เพิ่งจะมาเรียกว่า ชาผูเอ่อร์  ก็ตอนจักรพรรดิหย่งเจิ้ง ราชวงศ์ชิงส่งตัวแทนมาตั้งป้อมปกครองที่เมืองผูเอ่อร์ แล้วส่งส่วยไปเข้าวัง ซึ่งมีชาจากที่นี่ส่งไปด้วย คนในวังจึงเรียกว่า ชานี้ว่า ชาผูเอ่อร์
• ชาผูเอ่อร์เป็นประเภทชาดำ （เฮยฉา 黑茶 )  ซึ่งเป็นชาที่สามารถเกิดทั้ง oxidation และ fermentation อย่างช้า ๆ  เกิดเป็นการพัฒนารสชาติที่ซับซ้อน ยิ่งเก่ายิ่งมีกลิ่นที่เป็นเอกลักษณ์ และรสชาติที่กลมกล่อม ชานี้จึงมีคุณค่ามากขึ้นตามกาลเวลา และได้มาด้วยการรอเท่านั้ัน
  
• แบ่งออกเป็น 2 ประเภท คือ ผูเอ่อร์ดิบ (เชิงฉา 生茶) กับ ผูเอ่อร์สุก (โชวฉา 熟茶)

ชาผูเอ่อร์ดิบยี่หวู่

• ชาผูเอ่อร์ดิบปัจจุบัน มีจุดขายอยู่ที่พื้นที่เพาะปลูกที่ส่งผลให้มีรสชาติต่างกัน ดังนั้ัน ชาจะถูกตั้งชื่อตามแหล่งที่มา ฤดูเก็บเกี่ยว วัตถุดิบ ในตอนนี้ของยกตัวอย่างแค่ แหล่งที่มา
• แบ่งระดับความเจาะจงดังนี้ ยิ่งระบุเจาะจงว่าชามาจากที่ไหน ก็ยิ่งมีราคาสูง
  • ชื่อภูเขา
    • ชื่อแหล่งเพาะปลูกในเขา
      • ชื่อกลุ่มของหมู่บ้าน
        • ชื่อหมู่บ้านเดี่ยว

• ยี่หวู่ คือ ชื่อภูเขาในยูนนาน  เป็นภูเขาชาโบราณที่สำคัญในประวัติศาสตร์
• ยี่หวู่เคยเป็นศูนย์กลางผลิตชาผูเอ่อร์ ในสมัยราชวงศ์ชิง เป็นเครื่องบรรณาการของราชสำนัก และชาเหล่านี้ต้องถูกส่งไปยังราชสำนักก่อน จึงจะสามารถนำออกขายได้
• นอกจากนั้ันชาผูเอ่อร์จากยี่หวู่ยังเป็นสินค้าขายดีมาก ต้องส่งไปขายกับประเทศอื่น ๆ ผ่านเส้นทาง "ชาม้าโบราณ" (茶马古道 ฉาหมากู่เต้า)
• ชาจากที่นี่รสนุ่มนวล หอมหวานดอกไม้น้ำผึ้งที่สุดในบรรดาชาผูเอ่อร์ทั้งปวง จนได้รับฉายาว่า "ราชินีแห่งชาผูเอ่อร์"

ต้นโบราณรสชาติดียังไง

• ที่ยูนนาน ถ้าเป็นชาป่าจะปล่อยให้เติบโตสูงขึ้นไปเรื่อย ๆ และมีการจำแนกวัตถุดิบตามอายุต้นชา
• ยิ่งอายุเยอะ รากต้นชาก็ลึกขึ้น ทำให้หาสารอาหารเก่งขึ้น รสน้ำชาจึงมีมิติ เข้มข้นและชงทนมากขึ้น 
• มาตราฐานการแบ่งเกรดชาของทางการยูนนาน แบ่งได้ดังนี้
  • ชาโบราณระดับพิเศษ ((特级古树) :  ต้นชาอายุมากกว่า 1000 ปี 
  • ชาโบราณเกรด 1 (一级古树) :  ต้นชาที่มีอายุ 500-999 ปี 
  • ชาโบราณเกรด 2 (二级古树) : ต้นชาที่มีอายุ 300-500 ปี 
  • ชาโบราณเกรด 3 (三级古树) : ต้นชาที่มีอายุระหว่าง 100-300 ปี
  • ชาต้นใหญ่ (大树 ต้าซู่) : ต้นชาที่มีอายุระหว่าง 50-100 ปี
    
  • ชาต้นเล็ก (小树) : ต้นชามีอายุต่ำกว่า 50 ปี
• ชาต้นโบราณเมื่อดื่มเข้าไป จะรู้สึกถึงความเข้มข้น หนืด และเนียนนุ่มของน้ำชา มีรสชาติละมุน หวาน และมีชั้นของรสชาติที่ซับซ้อน เป็นที่ชื่นชอบของคอชาผูเอ่อร์นั่นเอง
  
• อย่างไรก็ตามต้นโบราณไม่ได้อร่อยคุ้มค่าทุกต้น ต้องประเมินความกลมกล่อม ประสบการณ์ด้านอื่นๆ ร่วมด้วย

วิธีชงชาผูเอ่อร์ดิบยี่หวู่ต้นโบราณ

• ปริมาณชา : 5 กรัม ต่อน้ำ 100 ml
• อุณหภูมิน้ำ : 100 องศาเซลเซียส
• เวลาแช่ :
  
  • ลวกชา  5 วินาที
  • ชงครั้งละ 10 วินาที จนกว่าชาจะจืดจึงเพิ่มเวลา
    
• ข้อแนะนำ
  • หากเป็นชาผูเอ่อร์ดิบใหม่ปีแรก ๆ รสฝาดขมจะชัดเจน การใช้กาจื่อหนี หรือต้วนหนี จะทำให้รสน้ำชากลมกล่อมดื่มง่ายขึ้น
    
  • หากต้องการกลิ่นหอมที่ชัดเจนมากขึ้น ใช้ไก้หว่านชงก็จะช่วยเน้นกลิ่น และช่วยให้น้ำชาเบาลงไม่เข้มเท่าการใช้ดินเผา
• **นี่เป็นวิธีศึกษาของเรา อย่างไรก็ตามไม่มีการชงที่ผิดหรือถูก อยู่ที่ความพอใจของผู้ดื่ม

กรรมวิธีการผลิต

• การทำชาผูเอ่อร์ต้องผ่านการ เด็ดใบชา ผึ่งชา ผัดใบชา นวดใบชา ตากแดด จะได้เป็นเหมาฉา （毛茶） ที่รอการอัดแผ่น ด้วยการนึ่งให้นิ่มแล้วอัดด้วยแม่พิมพ์ การนึ่งนี้ทำให้ชาได้รับความชื้นเล็กน้อยอีกครั้ง ซึ่งเป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้ชาพัฒนารสชาติได้
• เมื่อต้องการดื่มจะใช้มีดแซะ ใบชาเป็นเส้น ๆ สีเขียวเข้มในปีแรก สีออกน้ำตาลเมื่อเก็บเก่า

รสชาติและกลิ่น

• กลิ่น: กลิ่นดอกไม้ น้ำผึ้ง
  
• รสชาติ: แรกจิบจะขมเล็กน้อยแล้วหวานตามทันที น้ำชามีน้ำหนักดี ไม่ฝาด กลิ่นรสรวมกันกลมกล่อมลงตัว หวานชุ่มคอพอประมาณ  
   

คุณประโยชน์

• ชาผูเอ่อร์ดิบให้คาเฟอีน และความตื่นตัวสูง ช่วยตัดเลี่ยนอาหารมื้อหลักได้ดี กลิ่นหอมที่ให้พลังและความรู้สึกสดชื่น

คำแนะนำ

•  เหมาะกับมือใหม่หัดดื่มผูเอ่อร์ เรียนรู้ง่าย ดื่มง่าย หรือผู้สนใจคาแรคเตอร์เขายี่หวู่